یادداشت ها

 "?Is It Just Me Or Is It Getting Crazier Out There"

فیلمی با بودجه ای کم و رده بندی بالای 17 و خشن، اکنون از مرز یک میلیارد فروش میگذرد و همچون هجویه ای بر سینمای جریان اصلی و اخلاق گرای هالیوودی عمل میکند.

از همان آغاز تیتراژ و با نمایان شدن عنوان JOKER با بزرگترین فونت ممکن بر روی پرده، میتوانیم پی به فریاد بی حاصل کاراکتری ببریم که دوست دارد صدایش را به نگاه مخاطبش گره بزند. همچون جوکی بی نمک که بیشتر از خنده، حس ترحم را برمی انگیزد. همه چیز برای فروپاشی مهیاست، از کتک خوردنهای پی در پی توسط اوباش شهری، تا اخراج از مخل کار، از قطع بودجه خدمات روان درمانی تا پی بردن به هویت شخصی و سلسله اتفاقاتی که راهی جز خنده باقی نمیگذارد. خنده ای که در هر لحظه چاره ساز است. چه خشم، چه نفرت و چه پیش از انفجار نهایی.

واکین فینیکس، این بار بعد از گذر از نقشهای قدرنادیده ای در گلادیاتور، Her ، مرشد و خشنونت ذاتی، حالا، همچون کاراکتری که نقشش را به عهده دارد، به تمامی نمایان میشود. او با بدنی لاغر، رنجور و عضلاتی درهم ریخته، همراه با نوعی از جنون و روان تنی، شخصیتی میسازد که به سادگی فراموش نمیشود.

فیلم، بیش از هرچیز مجموعه ای مفصل از عناصر در آستانه انفجار است. از تمام عوامل فنی فیلم، تا بازیگران، از پیوند قدرتمند طراحی صحنه و نور، رنگهای زرد و آبی ، قابهایی که لحظه به لحظه تنگ تر میشود، موسیقی ای که با ضربهای محکم به خروش درآمده و پیرنگی که به ظاهر ساده مینماید، همراه با ضدقهرمانی که تبدیل به قهرمان و قهرمانی که تبدیل به ضدقهرمان میشود. همچون طعنه ای پررنگ به داستان بروس وین، فیلمهای کامیک بوکی و البته سینمای اخلاق گرای این سالها با فرهنگی ساختگی که دیگر کارکرد خود را از دست داده است.

با تعریفی جدید از نسبت "انسان و جهان اطراف" در قالب داستانی از یک تحول، با شخصیتی که همچون ما به درک جدیدی از دنیای پیرامونش میرسد و دوباره و دوباره به یادمان میاورد که "گاهی هیچ چیز را نباید نادیده گرفت"

فیلمهایی که دیدنشان پیش از جوکر، ما را هیجان زده تر میکند (به نقل از آقای کارگردان)