یادداشت ها

عجیب ترین قسمت داستان اما زمانی رخ میدهد که رابرت بر روی پسر عمل تغییر جنسیت انجام میدهد و او درپایان تبدیل به همان دختری میشود که در اتاق رابرت زندانی است. پسر تا سالها مخفیانه و به دور از خانواده ش گم شده و هنوز هم با زن بودنش کنار نیامده است. البته که انتقام ، آخرین راه نجات اوست و همانطور که انتظار میرود، سرانجام با کشتن رابرت موفق به فرار از آن خانه و همه آن اعمال وحشتناک میشود.

فیلم، با همه احوالات عجیبیش، به شکل قدرتمندی ما را تا لحظه آخر پای خود نگه میدارد. اگرچه داستان با ته مایه آشنای "دکتر دیوانه و مخلوقات ترسناک" ذهن را به سمت آثار مشابهی نظیر فرانشکتاین و ... میبرد، اما کارگردانی بی نظیر آلمادوار در کنار هم قرار دادن این قطعات و فرم قصه گویی ای که با خرده داستانهای متعددش در ابتدای فیلم، به نظر میرسد غیرقابل سرهم بندی باشد، ساختار منسجمی به خود گرفته و یک دست میشود.

با طیف پررنگی از ژانرهای متعدد که به زیبایی و همچون شن های روان بر روی یکدیگر سُر میخورند و از خلال یک داستان عاشقانه و پیچیده، به تریلری روانشناختی میرسد که سرشار از لحظات ترسناک و برآشوبنده است، تا جایی که خود آلمادوار هم فیلمش را اثری در ژانر وحشت معرفی میکند.

بازی باندراس که گویی فقط برای آلمادوار زاده شده و بیرون از جهان او، همچون موجودی بی مصرف به نظر میرسد، بسیار حساب شده و دقیق است. رابرت هم دکتر نابغه و قاتل خونسردی است که از انجام آزمایش بر روی هر نوع موجود زنده ای لذت میبرد و هم مرد پریشان احوالی که در یاد همسر از دست رفته اش ، به خود میپیچد. باندراس در ترکیب تمام این لحظات موفق است و به زیبایی پیچیدگی شخصیتش را نشان میدهد. موسیقی، طراحی صحنه و لباس مثل همیشه کم نظیر و چشمگیر و خون، رنگ قرمز و دایره هم به وفور یافت میشود.

پوستی که در آن زندگی میکنیم، شاید تکمیل ایده های نیمه تمامی بود که آلمادوار، بعد از دوران نسبتاً موفق فیلمهای اولش به آن رجوع کرد. با همان میزان از خشونت و ساختار گستاخانه ای که از جسارت بیش از حد او خبر میداد. و با طرح پرسشی اساسی در باب "نگاه کردن" : مردها به زنها نگاه میکنند و زن ها تماشا شدن خویش را نظاره میکنند.